Gut feeling

Gut feeling

We waren het er gisteren helemaal over eens, die vrouw en ik. We ontmoetten elkaar voor het eerst op aanraden van een gezamenlijke kennis ‘omdat we duidelijk met gelijkaardige dingen bezig zijn’ en we voelden het inderdaad alletwee: het is niet evident om je eigen ideeën in de wereld te brengen. Zeker als ze uit het diepst van jezelf komen, een zekere vernieuwing inhouden en ze – zoals alle nieuwe ideeën – lang niet door iedereen even warm onthaald zullen worden. Want onbekende gedachten trekken je uit de comfortzone, en niemand staat daar om te juichen (ook ik niet).

"Het vraagt wat om te bevallen van een idee..."

Maar het moest er nu echt van komen, zei ze, ze wilde haar boek uitgeven. Een boek waarin ze haar 'plan' onthult voor de wereld, voor vrouwen, voor mannen. Een plan opgebouwd uit inzichten voor nieuwe tijden, uit haar leven en eigen ervaringen gegrepen. En zo gebeurt dat meestal met ideeën. Ze rijpen in je, ze tonen zich doorheen je of ze vallen in je op een helder moment. Waarschijnlijk hangen ze ergens in de ether, omdat ze horen bij een tijd in wording – maar jij grijpt en vat ze. En het is aan jou om een vorm te zoeken om ze zichtbaar in de wereld te brengen. En iedereen doet dat op zijn eigen manier.

Het vraagt wat om te durven bevallen van je idee. Vraag maar aan een vrouw in labour. Geen wonder dat ze er af en toe een rauwe schreeuw bij laat. Stevig moet je in je schoenen staan om het achterste van je tong te laten zien. Stevig in je bekken eigenlijk, voel ik. Een biofeedback-therapeut wist me zelfs te zeggen dat je darmen in gezonde toestand moeten zijn, als je jezelf in de wereld wil zetten. Interessante piste. Het woord gut feeling zal niet voor niets naar onze ingewanden verwijzen. Iets wat je van een ander overneemt, komt via je hoofd uit je mond. Dat gaat nog. De verantwoordelijkheid ligt dan toch uiteindelijk bij de oorspronkelijke auteurs. Maar iets wat uit jezelf komt, komt uit het diepst van je onderbuik.

Ook ik zit al jaren op een vat van ideeën. Flitsen en impulsen van dingen die me boeiend lijken om verder uit te werken – om met anderen te delen, zodat we er samen verder over kunnen freewheelen. Wat als…? Pas als je het zogenaamd onmogelijke – of al te dwaze of zelfs het al lang weer vergeten banale – ook als optie durft te nemen, kun je verandering verwachten. Denk ik dan maar zo.

Hm... zijn dat weeën die ik voel opkomen...? ;-)